“Ze wilden vooral laten zien in wat voor prachtig land ze wonen”

Deelnemers uit Oekraïne vertelden op Menno’s Global Youth Assembly over het conflict dat in hun land woedt en nodigden iedereen uit om aan een jongerenconferentie in hun land deel te nemen.  Namens Menno’s Global Village bezochten Lotte Lont, Dorus Dekker en Rinske Rompen- Phaff dit congres. Dit is hun verslag.

“Het is nauwelijks concreet te zeggen wat we hebben gedaan. We waren enkel aanwezig daar. Maar daarvoor ontvingen we zoveel hartverwarmende dankbaarheid. Het feit dat we de moeite hadden genomen om ‘zomaar’ naar Oekraïne te gaan en de mensen die we onlangs hadden ontmoet echt te willen zien bleek al van veel waarde te zijn.

Tijdens het internationale doopsgezind jongerencongres wat tijdens Hemelvaart plaatsvond op Dopersduin vertelden de aanwezige Oekraïners in een kleine presentatie over het conflict wat nu al vijf jaar tussen Rusland en Oekraïne woedt. Ze vertelden hoe hun kerken contact onderhouden met militairen in de frontlinies, zodat ze weten wanneer ze daar kunnen helpen. Ze proberen elke week langs te gaan, met bewoners in gesprek te zijn en brood uit te delen.
 
Ook werd er verteld dat er op 22 juni een nationaal congres in Oekraïne zou plaatsvinden waar ze de aanwezigen van de jongerenconferentie ook nadrukkelijk voor uitnodigden. Er was een zaadje geplant en door meerdere mensen werd gevoeld dat de vraag moest worden beantwoord. In drie weken tijd werd georganiseerd dat wij, Dorus Dekker, Lotte Lont en Rinske Rompen-Phaff naar Oekraïne konden gaan.

Vlak voordat op 21 juni de vlucht naar Oekraïne vertrok, kregen we te horen dat de bekende die ons zou ophalen van het vliegveld in Oekraïne het te druk had met de laatste voorbereidingen voor het congres, en dat twee anderen ons zouden oppikken. We kregen twee foto’s van deze mensen, en daarmee moesten we het doen. We vertrokken met de gedachte dat we het verder maar over ons heen moesten laten komen. 

Bij aankomst werden de twee snel gevonden en met communicatie via gebrekkig Engels en handen en voeten begon de kennismaking. We werden naar het huis van een van de kerkleiders gebracht, waar ook een van de bezoekers van de internationale conferentie was. Het was vreemd, hoe geruststellend op dat moment dit bekende gezicht was, al hadden we diegene eerder maar drie dagen gezien. Na een glas drinken en wat lokaal fruit begon een tweehonderd kilometer-lange reis naar de eindbestemming, ondertussen luisterend naar ‘reli-rock’ en andersoortige Russische religieuze muziek. Onderweg stopten we onder andere om een typisch Oekraïense maaltijd te nuttigen: borsjtsj. 

Die avond kwamen we aan bij een jongerenkerkdienst in Berdyansk die in volle gang was. Zonder al te veel vertaling, werd het aangenomen, aanvaard en ervaren. Met maar drie uur slaap, een vliegreis en een flinke autorit achter de rug was het al fijn om een tweede bekende te zien die de dienst voorging.

De volgende dag begon het congres, dat plaatsvond op een groot schoolterrein. De gebouwen waren strakke betonnen blokkendozen, maar helemaal geverfd en behangen met allerlei bonte kleuren en prints. Het deed ons vermoeden dat dit een radicaal tegengeluid was tegen de eerdere communistische gebouwen. Het congres stond als een huis, er waren sprekers die plenair hun verhaal deden en verschillende programmaonderdelen om uit te kiezen. Het was erg fijn dat er mensen de moeite namen om voor ons te vertalen. Dit was met enige regelmaat een grote puzzel en waarschijnlijk ging een deel van de werkelijke boodschap verloren, maar toch voelden ons we op deze wijze onderdeel van het geheel. 

Het congres eindigde in een samenvatting van het programma waarbij de hoofdsprekers konden reageren op vragen in een talkshow. Een Amerikaans gezin vertaalde daarbij voor ons. Toen er voor ons opmerkelijke uitspraken werden gedaan over liefde tussen mannen, tussen vrouwen en homofilie gaven ze snel aan dat ze enkel vertaalden en dat ze snapten dat wij er misschien anders mee om gingen. Wel gaven ze aan dat ze er open voor stonden om later tijdens het eten er verder over te praten. Dit gesprek ervoeren wij als pittig, maar ook als verhelderend door de andere visie op het onderwerp die we voorgelegd kregen.

Nadat het congres was afgesloten met een viering onder begeleiding van een rockband, gingen we met een groep jongeren het centrum van Bedyansk in om wat van de stad te zien. We kregen een rondleiding, proefden van de lokale keuken en er werden heel wat gesprekken gevoerd, waarbij de smartphone dienst deed als vertaler. We kwamen zo nog werkelijk in contact met de mensen. Het was een ongedwongen einde van een zeer bewogen dag. 

Wij vroegen ons vooraf af wat de meerwaarde zou zijn van onze aanwezigheid. Maar wij zagen hoe gemotiveerd iedereen was om met ons in contact te komen, ongeacht al de barrières die er tussen ons lagen. Hoe open zij wilden delen met ons waarom ze voor het geloof gekozen hadden. En hoe zij wilden laten zien hoe prachtig Oekraïne is, naast het feit dat ze in constante onzekerheid leven. En dat liet ons niet onberoerd.

De Oekraïners die wonen in het gebied waar het conflict met Rusland woedt, voelen zich genegeerd door Europa en erger nog, door hun eigen regering in Kiev. Dat wij dit niet ontkenden en ondanks het risico er voor hen wilde zijn, met hen wilde bidden en hun verhaal wilden delen, gaf hen hoop en enorm veel steun. Alleen hadden wij het gevoel dat we terug moesten en wilden in ieder geval langer blijven. Wij vonden het bewonderingswaardig om te zien hoe bruisend en jong het gemeenschapsleven daar was en is. Hoe ze enorme bergen werk verzetten om het leven te blijven vieren en het licht te blijven brengen in de donkere tijden die er heersen. Wij vonden het erg mooi om te zien hoe het geloof ze steunt met hun dagelijkse strijd.

We zijn diep geraakt en zouden willen dat het mogelijk was hierin het verschil te kunnen maken. Al lijken de problemen bijna larger than life. En toch betekende het veel dat we op de uitnodiging zijn ingegaan om naar dit congres te gaan. We zijn enorm trots en dankbaar dat het mogelijk was dit te doen en we hopen dat dit een start is van een relatie vol wederkerigheid met deze broeders en zusters in Oekraïne.”

Wil jij meer weten over het vervolg op het Menno’s Global Youth Assembly? Stuur ons een e-mail!